يَا بَنيِ آدَمَ قَدْ أَنْزَلْنَا عَلَيْكُمْ لِبَاسًا يُوَار۪ي سَوْآتِكُمْ وَر۪يشًا، وَلِبَاسُ التَّقْوٰى ذٰلِكَ خَيْرٌ

Ey Adəm oğulları! Sizə ədəb yerlərinizi örtəcək bir geyim və bir də bəzənəcəyiniz libas nazil etdik. Amma unutmayın ki, ən gözəl libas təqva libasıdır. {“Əraf” surəsi, 7/26}

وَجَعَلَ لَكُمْ سَرَاب۪يلَ تَق۪يكُمُ الْحَرَّ، وَسَرَاب۪يلَ تَق۪يكُمْ بَأْسَكُمْ

Allah ..sizi istidən və soyuqdan qoruyan libaslar, döyüşdə qoruyan zirehli geyimlər var etdi! {“Nəhl” surəsi, 16/81}

 عَنْ سَمُرَةَ  قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ  «اِلْبَسُوا الْبَيَاضَ فَإِنَّهَا أَطْهَرُ وَأَطْيَبُ وَكَفِّنُوا فِيهَا مَوْتَاكُمْ»

Hz. Səmurənin (r.a.) rəvayət etdiyinə görə, Allah Rəsulu (s.ə.s.) belə buyurmuşdur: “Ağ rəngli paltarlara üstünlük verin. Çünki ağ rəng daha sadə, təmiz və gözəl görünür. Ölülərinizi də kəfənləyərkən mümkün qədər ağ rəngdən (ağ rəngli parçadan) istifadə edin.” [Nəsai, Cənaiz 38, Zinət 97; Hakim, Mustədrək 4/185]

 عَنِ الْبَرَاءِ  قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللّٰهِ  مَرْبُوعًا وَلَقَدْ رَأَيْتُهُ ف۪ي حُلَّةٍ حَمْرَاءَ مَا رَأَيْتُ شَيْئًا قَطُّ أَحْسَنَ مِنْهُ.

Bəra ibn Azib (r.a.) demişdir:

“Allah Rəsulu (s.ə.s.) uzuna yaxın ortaboylu idi. Mən onun əynində qırmızı rəngi daha çox olan bir paltar görmüşdüm. Bu pal­tarda o qədər yaraşıqlı görünürdü ki, Ondan yaraşıqlısını heç vaxt görmədim”. [Buxari, Libas 35; Müslim, Fədail 91]

 عَنْ جَابِرٍ  أَنَّ رَسُولَ اللّٰهِ  دَخَلَ يَوْمَ فَتْحِ مَكَّةَ وَعَلَيْهِ عِمَامَةٌ سَوْدَاءُ.

Hz. Cabir (r.a.) deyir:

“Allah Rəsulu (s.ə.s.) fəth günü Məkkəyə girəndə başına qara sarıq sarımışdı”. [Müslim, Həcc 451]

 عَنْ أَب۪ي سَع۪يدٍ عَمْرِو بْنِ حُرَيْثٍ  قَالَ: كَأَنِّى أَنْظُرُ إِلٰى رَسُولِ اللّٰهِ  وَعَليْهِ عِمَامَةٌ سَوْدَاءُ قَدْ أَرْخٰى طَرَفَيْهَا بَيْنَ كَتِفَيْهِ.

Əbu Səid Amr ibn Hureys (r.a.) nəql edir:

“Allah Rəsulunun (s.ə.s.) fəth günü Məkkəyə girdiyi an hələ də gözümün qabağındadır; başında qara sarıq vardı, sarığın uclarını kürəyinə atmışdı”. [Müslim, Həcc 452]

 عَنْ أُمِّ سَلَمَةَ  قَالَتْ: كَانَ أَحَبَّ الثِّيَابِ إِلٰى رَسُولِ اللّٰهِ  الْقَم۪يصُ.

Ümmü Sələmə (r.anhə) belə demişdir:

“Allah Rəsulunun (s.ə.s.) ən çox xoşladığı libas qamis (köynək) idi”. [Əbu Davud, Libas 3; Tirmizi, Libas 27]

 عَنِ ابْنِ عُمَرَ  أَنَّ النَّبِيَّ  قَالَ: «مَنْ جَرَّ ثَوْبَهُ خُيَلَاءَ لَمْ يَنْظُرِ اللّٰهُ إِلَيْهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ» فَقَالَ أَبُو بَكْرٍ: يَا رَسُولَ اللّٰهِ إِنَّ إِزَارِى يَسْتَرْخ۪ي إِلَّا أَنْ أَتَعَاهَدَهُ، فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللّٰهِ: «إِنَّكَ لَسْتَ مِمَّنْ يَفْعَلُهُ خُيَلَاءَ»

İbn Ömər (r.anhumə) Allah Rəsulunun (s.ə.s.) belə buyur­du­ğunu rəvayət edir:

“Kim lovğalanaraq paltarının ətəyini yerlə sürüyərsə, Allah Qiyamət günü onun üzünə rəhmət nəzəri ilə baxmaz”. Bunu eşidən Həzrəti Əbu Bəkir (r.a.): “Ey Allahın Rəsulu! Diqqət edib çək­mə­səm, mənim də paltarımın ətəyi yerlə sürünür,” – dedi. Allah Rə­sulu (s.ə.s.): “Sən  bunu təkəbbür və lovğalıqla etmirsən (yəni nə­­zərdə tutduğum insanlar zümrəsinə daxil deyilsən),” – buyurdu”. [Buxari, Libas 2; Müslim, Libas 43]

 عَنْ أَب۪ي ذَرٍّ  عَنِ النَّبِيِّ  قَالَ: «ثَلَاثَةٌ لَا يُكَلِّمُهُمُ اللّٰهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلَا يَنْظُرُ إِلَيْهِمْ وَلَا يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَل۪يمٌ» قَالَ: فَقَرأَهَا رَسُولُ اللّٰهِ  ثَلَاثَ مِرَارٍ. قَالَ أَبُو ذَرٍّ: خَابُوا وَخَسِرُوا مَنْ هُمْ يَا رَسُولَ اللّٰهِ؟ قَالَ: «اَلْمُسْبِلُ وَالْمَنَّانُ وَالْمُنْفِقُ سِلْعَتَهُ بِالْحَلِفِ الْكَاذِبِ»

Əbu Zərr (r.a.) Allah Rəsulunun (s.ə.s.) belə buyurduğunu nəql edir:

“Allah Rəsulu (s.ə.s.) üç dəfə ard-arda: “Allah Qiyamət günü üç zümrə ilə danışmayacaq, onların üzünə baxmayacaq, onları təmizə çıxarmayacaq. Həm də onları şiddətli əzab gözləyir,” – buyurdu. Bunu eşidən Əbu Zərr maraqla: “Düzü, onlar özlərini hədər etdilər və pərişan oldular. Bu adamlar kimlərdir, ey Allahın Rəsulu?” – deyə sual verdi. Peyğəmbərimiz (s.ə.s.) cavab verdi: “Qürurlanmaq məqsədilə paltarını sürüyə-sürüyə yeriyən, etdiyi yaxşılığı başa qaxan və malını yalandan and içməklə satmağa çalışan”. [Müslim, İman 173]

 عَنْ جَابِرِ بْنِ سُلَيْمٍ  قَالَ: رَأَيْتُ رَجُلاً يَصْدُرُ النَّاسُ عَنْ رَأْيِهِ لَا يَقُولُ شَيْئًا إِلَّا صَدَرُوا عَنْهُ، قُلْتُ: مَنْ هٰذَا؟ قَالُوا: رَسُولُ اللّٰهِ. قُلْتُ: عَلَيْكَ السَّلَامُ يَا رَسُولَ اللّٰهِ مَرَّتَيْنِ قَالَ: «لَا تَقُلْ عَلَيْكَ السَّلَامُ. عَلَيْكَ السَّلَامُ تَحِيَّةُ الْمَوْتٰى قُلِ: السَّلَامُ عَلَيْكَ» قَالَ: قُلْتُ: أَنْتَ رَسُولُ اللّٰهِ؟ قَالَ: «أَنَا رَسُولُ اللّٰهِ الَّذ۪ي إِذَا أَصَابَكَ ضُرٌّ فَدَعَوْتَهُ كَشَفَهُ عَنْكَ وَإِذَا أَصَابَكَ عَامُ سَنَةٍ فَدَعوْتَهُ أَنْبَتَهَا لَكَ وَإِذَا كُنْتَ بِأَرْضٍ قَفْرٍ أَوْ فَلَاةٍ فَضَلَّتْ رَاحِلَتُكَ فَدَعَوْتَهُ رَدَّهَا عَلَيْكَ» قَالَ: قُلْتُ: اِعْهَدْ إِلَيَّ. قَالَ: «لَا تَسُبَّنَّ أَحَدًا» قَالَ: فَمَا سَبَبْتُ بَعْدَهُ حُرًّا وَلَا عَبْدًا وَلَا بَع۪يرًا وَلَا شَاةً «وَلَا تَحْقِرَنَّ مِنَ الْمَعْرُوفِ شَيْئًا وَأَنْ تُكَلِّمَ أَخَاكَ وَأَنْتَ مُنْبَسِطٌ إِلَيْهِ وَجْهُكَ، إِنَّ ذٰلِكَ مِنَ الْمَعْرُوفِ. وَارْفَعْ إِزَارَكَ إِلٰى نِصْفِ السَّاقِ فَإِنْ أَبَيْتَ فَإِلَى الْكَعْبَيْنِ وَإِيَّاكَ وَإِسْبَالَ الْإِزَارِ فَإِنَّهَا مِنَ الْمَخ۪يلَةِ وَإِنَّ اللّٰهَ لَا يُحِبُّ الْمَخ۪يلَةَ وَإِنِ امْرُؤٌ شَتَمَكَ وَعَيَّرَكَ بِمَا يَعْلَمُ ف۪يكَ فَلَا تُعَيِّرْهُ بِمَا تَعْلَمُ فِيهِ فَإِنَّمَا وَبَالُ ذٰلِكَ عَلَيْهِ»

Cabir ibn Suleym (r.a.) rəvayət edir:

“Bir adam gördüm; insanlar Onun yanına gedib məsləhət alır, bir dediyini iki etmirdilər. “Bu, kimdir?” – deyə soruşdum. “O, Rəsulullahdır,” – dedilər. Mən də gedib iki dəfə: “Əleykəssalam, ya Rə­sulullah,” – deyə salam verdim. Ancaq mənim salamım xoşuna gəlmədi və buyurdu: “Əleykəssalam” demə, çünki bu, Cahiliyyə dövrünün qafil qəlbli kafirlərinin salamıdır. “Əssalamu əleykə” kimi salam ver. Mən: “Sən Allahın Rəsulusan?” – deyə soruşdum. Buyurdu: “Mən Allahın Rəsuluyam, o Allahın ki bir sıxıntı və zərərlə üzləşəndə dua edirsən, məşəqqətləri səndən uzaqlaşdırıb sənə rahatlıq gətirir, qıtlıq və quraqlıq ili ilə üzləşərkən dua edirsən, sənin üçün yağış göndərir, torpağı hərəkətə gətirib məhsul yetişdirir, kimsəsiz və susuz bir ərazidə dəvən itəndə əllərini açıb dua edirsən, dəvəni geri qaytarır”. Bundan sonra mən: “Mənə öyüd-nəsihət ver!” – dedim. “Heç kimi söymə,” – buyurdu. Mən bu tövsiyədən sonra istər azad, istər qul – heç bir insanı, istər dəvə, istər qoyun – heç bir heyvanı söymədim. Sonra nəsihətlərinə belə davam etdi: “Heç bir yaxşılığı (mərufu) kiçik görmə. Din qardaşınla söhbət edərkən təbəssümlü ol, çünki bu da “mərufun” bir parçasıdır. Paltarının ətəklərini baldırının yarısına qədər qaldır. Əgər bunu etmək istəməsən, topuqlarına qədər sala bilərsən. Amma onu əsla yerdə sürünəcək qədər uzatma. Çünki bu, lovğalıq və təkəbbür hissindən qaynaqlanır. Allah təkəbbürlənib özünü böyük göstərənləri sevmir. Əgər bir insan səni  təhqir etsə və ya haqqında bildiyi bir şeyə görə səni qınasa, əsla ona aldanıb cavab vermə, onun haqqında bildiyin bir şeyi dilə gətirib onu qınama! Çünki o, bu pis əməlinin cəzasını bir yolla çəkəcək”. [Əbu Davud, Libas 24; Tirmizi, İstizan 27]

 عَنْ أَب۪ي هُرَيْرَةَ  قَالَ: بَيْنَمَا رَجُلٌ يُصَلِّي مُسْبِلٌ إِزَارَهُ، قَالَ لَهُ رَسُولُ اللّٰهِ : «اِذْهَبْ فَتَوَضَّأْ» فَذَهَبَ فَتَوَضَّأَ، ثُمَّ جَاءَ فَقَالَ: «اِذْهَبْ فَتَوَضَّأْ» فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ: يَا رَسُولَ اللّٰهِ مَا لَكَ أَمَرْتَهُ أَنْ يَتَوَضَّأَ ثُمَّ سَكَتَّ عَنْهُ؟ قَالَ: «إِنَّهُ كَانَ يُصَلِّي وَهُوَ مُسْبِلٌ إِزَارَهُ، إِنَّ اللّٰهَ لَا يَقْبَلُ صَلَاةَ رَجُلٍ مُسْبِلٍ»

Əbu Hureyrə (r.a.) nəql edir:

“Bir nəfər paltarının ətəyi yerlə sürünə-sürünə namaz qılırdı. Allah Rəsulu (s.ə.s.): “Get dəstəmaz al!”– deyə ona səsləndi. O da getdi, dəstəmaz alıb qayıtdı. Allah Rəsulu (s.ə.s.) ona  yenə: “Get, dəstəmaz al,” – dedi. Başqa bir adam: “Ya Rəsulallah! Niyə ona sadəcə dəstəmaz almağı əmr etdiniz, sonra heç bir şey deməyib namaz qılmasını istəmədiniz?” – deyə soruşdu. Allah Rəsulu (s.ə.s.) belə buyurdu: “O paltarını yerdə sürüyə-sürüyə namaz qılırdı, halbuki Allah bu cür namaz qılanın namazını qəbul etməz”. [Əbu Davud, Libas 25]

 عَنْ قَيْسِ بْنِ بِشْرٍ التَّغْلَبِيِّ قَالَ: أَخْبَرَنِى أَب۪ي وَكَانَ جَل۪يسًا لِأَبِي الدَّرْدَاءِ قَالَ: كَانَ بِدِمَشْقَ رَجُلٌ مِنْ أَصْحَابِ النَّبِيِّ  يُقَالُ لَهُ سَهْلُ ابْنُ الْحَنْظَلِيَّةِ وَكَانَ رَجُلًا مُتَوَحِّدًا قَلَّمَا يُجَالِسُ النَّاسَ، إِنَّمَا هُوَ صَلَاةٌ فَإِذَا فَرَغَ فَإِنَّمَا هُوَ تَسْب۪يحٌ وَتَكْب۪يرٌ حَتّٰى يَأْتِيَ أَهْلَهُ فَمَرَّ بِنَا وَنَحْنُ عِنْدَ أَبِي الدَّرْدَاءِ فَقَالَ لَهُ أَبُو الدَّرْدَاءِ: كَلِمَةً تَنْفَعُنَا وَلَا تَضُرُّكَ. قَالَ: بَعَثَ رَسُولُ اللّٰهِ  سَرِيَّةً فَقَدِمَتْ فَجَاءَ رَجُلٌ مِنْهُمْ فَجَلَسَ فِي الْمَجْلِسِ الَّذ۪ي يَجْلِسُ فِيهِ رَسُولُ اللّٰهِ  فَقَالَ لِرَجُلٍ إِلٰى جَنْبِهِ: لَوْ رَأَيْتَنَا ح۪ينَ الْتَقَيْنَا نَحْنُ وَالْعَدُوُّ فَحَمَلَ فُلَانٌ فَطَعَنَ فَقَالَ: خُذْهَا مِنِّي. وَأَنَا الْغُلَامُ الْغِفَارِيُّ، كَيْفَ تَرٰى ف۪ي قوْلِهِ؟ قَالَ: مَا أَرَاهُ إِلَّا قَدْ بَطَلَ أَجْرُهُ. فَسَمِعَ بِذٰلِكَ آخَرُ فَقَالَ: مَا أَرٰى بِذٰلِكَ بَأْسًا فَتَنَازَعَا حَتّٰى سَمِعَ رَسُولُ اللّٰهِ  فَقَالَ: «سُبْحَانَ اللّٰهِ؟ لَا بَأْسَ أَنْ يُؤْجَرَ وَيُحْمَدَ» فَرَأَيْتُ أَبَا الدَّرْدَاءِ سُرَّ بِذٰلِكَ وَجَعَلَ يَرْفَعُ رَأْسَهُ إِلَيْهِ وَيَقُولُ: أَأَنْتَ سَمِعْتَ ذٰلِكَ مِنْ رَسُولِ اللّٰهِ ؟ فَيَقُولُ: نَعَمْ فَمَا زَالَ يُع۪يدُ عَلَيْهِ حَتّٰى إِنِّي لَأَقُولُ لَيَبْرُكَنَّ عَلٰى رُكْبَتَيْهِ. قَالَ: فَمَرَّ بِنَا يَوْمًا آخَرَ فَقَالَ لَهُ أَبُو الدَّرْدَاءِ: كَلِمَةً تَنْفَعُنَا وَلَا تَضُرُّكَ، قَالَ: قَالَ لَنَا رَسُولُ اللّٰهِ: «اَلْمُنْفِقُ عَلَى الْخَيْلِ كَالْبَاسِطِ يَدَهُ بِالصَّدَقَةِ لَا يَقْبِضُهَا». ثُمَّ مَرَّ بِنَا يَوْمًا آخَرَ فَقَالَ لَهُ أَبُو الدَّرْدَاءِ: كَلِمَةً تَنْفَعُنَا وَلَا تَضُرُّكَ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللّٰهِ: «نِعْمَ الرَّجُلُ خُرَيْمٌ الْأُسَيْدِيُّ، لَوْلَا طُولُ جُمَّتِهِ وَإِسْبَالُ إِزَارِهِ» فبَلَغَ ذٰلِكَ خُرَيْمًا فَعَجِلَ فَأَخَذَ شَفْرَةً فَقَطَعَ بِهَا جُمَّتَهُ إِلٰى أُذُنَيْهِ وَرَفَعَ إِزَارَهُ إِلٰى أَنْصَافِ سَاقَيْهِ. ثُمَّ مَرَّ بِنَا يَوْمًا آخَرَ فَقَالَ لَهُ أَبُو الدَّرْدَاءِ: كَلِمَةً تَنْفَعُنَا وَلَا تَضُرُّكَ قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللّٰهِ  يَقُولُ: «إِنَّكُمْ قَادِمُونَ عَلٰى إِخْوَانِكُمْ. فَأَصْلِحُوا رِحَالَكمْ وَأَصْلِحُوا لِبَاسَكُمْ حَتّٰى تَكُونُوا كَأَنَّكُمْ شَامَةٌ فِي النَّاسِ فَإِنَّ اللّٰهَ لَا يُحِبُّ الْفُحْشَ وَلَا التَّفَحُّشَ»

Tabiundan Qeys ibn Bişr əl-Tağləbi nəql edir:

“Əbu Dərda ilə dostluq edən atam bunları danışmışdı: “Dəməşqdə Rəsulullahın (s.ə.s.) Səhl ibn əl-Hanzaliyyə adlı məşhur bir səhabəsi yaşayırdı. İnsanlarla az-az görüşərdi. Həyatı başdan-ayağa namaz idi, bir növ namazlaşmışdı. Namazı qılıb ailəsinin yanına gedərkən də vaxtını boş keçirməz, təkbir və təsbehlə məşğul olardı. Bir dəfə Əbu Dərda ilə bir yerdə idik ki, bu adam yanımıza gəldi. Əbu əd-Dərda ona: “Bizə faydalı olan, sənə də zərəri toxunmayan bir şeylər danış,” – dedi. O da bunları söylədi: “Allah Rə­sulu (s.ə.s.) bir yerə hərbi dəstə göndərmişdi. Dəstə çox keçmədən səfərdən qayıtdı. Döyüşçülərdən biri gəlib Allah Rəsulunun (s.ə.s.) otur­duğu yerdə çöməldi və yanındakı adama: “Kaş bizi düşmənlə qarşılaşanda görəydiniz; filankəs düşmənlərdən birinin üstünə hücum çəkib nizəsini ona sapladı və: “Al, bu, məndən sənə! Mən Qifarlı gəncəm,” – deyib belə bir sual verdi: “Sən onun bu sözləri barədə nə düşünürsən?”. Sual verilən şəxs: “Məncə, onun bütün mükafatı (əcri, savabı) hədər getmişdir!” – deyə cavab verdi. Bunu eşidən başqa bir nəfər: “Məncə, bunun heç bir eybi yoxdur!” –dedi. Arxasınca mübahisə etməyə başladılar. Allah Rəsulu (s.ə.s.) bunu eşidib: “Subhanallah! O şəxsə mükafat verilməsinə və onun təqdir edilməsinə nə maneə ola bilər ki!” – buyurdu”.

Əbu Dərda bunu eşitməkdən məmnun oldu və başını qaldırıb adamdan: “Sən bunu, həqiqətən, Allah Rəsulunun (s.ə.s.) öz dilindən eşitdin?”  – deyə soruşdu. Adam da: “Bəli, şəxsən özüm eşitdim!” – dedi. Əbu Dərda adama eyni sualı bir neçə dəfə verdi, hətta mən öz-özümə: “Ədəbindən az qala diz üstə çökəcək!” – deyirdim.

Atam həmin şəxs haqda sözünə davam etdi: “İbn əl-Hanzaliyyə başqa bir gün yenə yanımıza gəlmişdi. Əbu Dərda yenə də ona: “Bizə faydası olacaq, səni də çətinliyə salmayacaq bir şeylər danış!” –  dedi. O da bunu nəql etdi: “Allah Rəsulu (s.ə.s.) bizə buyurdu ki, Haqq yolunda cihad (xidmət) üçün hazır saxlanılan ata baxan adam sədəqə vermək üçün əlini açıb bir daha bağlamayan insan kimidir”.

İbn əl-Hanzaliyyə başqa bir gün yenə bizə baş çəkdi. Əbu Dərda ona həmişəki kimi: “Bizə faydası olacaq, səni də narahat etməyəcək bir şey danışa bilərsən?” – dedi. İbn əl-Hanzaliyyə danışmağa başladı: “Allah Rəsulu (s.ə.s.) buyurmuşdu: “Xureym əl-Useydi necə gözəl insandır. Amma kaş saçı və paltarının balaqları uzun olmayaydı”. Xureym Peyğəmbərimizin (s.ə.s.) sözlərindən xəbər tutan kimi dərhal ülgüc götürüb saçlarını qulağının ucuna qədər, pal­tarının balaqlarını da baldırının ortasına qədər qısaltdı”.

İbn əl-Hanzaliyyə bir gün yenə bizim yanımıza gəlmişdi. Əbu Dər­da ona: “Bizim üçün faydalı, özün üçün zərərsiz rəvayətləri bi­zimlə bölüş” – dedi. O da bir hadisə danışdı: “Allah Rəsulunun (s.ə.s.) (səfərdən dönüb şəhərə girərkən) belə buyurduğunu eşitdim: “Siz qardaşlarınızın yanına qayıdıcaqsınız; miniklərinizə qulluq edin, paltarlarınızı səliqə-sahmana salıb üst-başınızı düzəldin ki, şux və gözəl görünüşünüzlə üzdəki xal kimi insanlar arasında diq­qət çəkəsiniz və barmaqla göstəriləsiniz. Çünki Allah çirkin və pis sözü, pis hərəkəti, pəjmürdə görünüşü sevmir”. [Əbu Davud, Libas 25]

 عَنْ مُعَاذِ بْنِ أَنَسٍ  أَنَّ رَسُولَ اللّٰهِ  قَالَ: «مَنْ تَرَكَ اللِّبَاسَ تَوَاضُعًا لِلّٰهِ وَهُوَ يَقْدِرُ عَلَيْهِ دَعَاهُ اللّٰهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلٰى رُؤُوسِ الْخَلَائِقِ حَتّٰى يُخَيِّرَهُ مِنْ أَيِّ حُلَلِ الْإ۪يمَانِ شَاءَ يَلْبَسُهَا»

Muaz ibn Cəbəl (r.a.) Allah Rəsulunun (s.ə.s.) belə buyurduğunu nəql edir:

“Kim imkanı ola-ola sırf Allah rizası üçün sadə ömür sürüb dəbdəbəli geyinməzsə, Allah Qiyamət günü onu hörmət və şərəf əlaməti olaraq məxluqatın hüzuruna çağırıb hamıya təqdim edər və o gün ona möminlərin paltarlarından istədiyini seçməkdə sərbəstlik verər”. [Tirmizi, Sifatul-Qiyamə 39]

 عَنْ عَمْرِو بْنِ شُعَيْبٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ  قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللّٰهِ: «إِنَّ اللّٰهَ يُحِبُّ أَنْ يَرٰى أَثَرَ نِعْمَتِهِ عَلٰى عَبْدِهِ»

Amr ibn Şuayb (r.a.) atasından, o da babasından nəql edir:

“Rəsulullah (s.ə.s.) belə buyurdu: “Allah nemətinin əsərini (əlamətini) qulunda görmək istəyir”. [Tirmizi, Ədəb 54]

 عَنْ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ  قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللّٰهِ  يَقُولُ: «إنَّمَا يَلْبَسُ الْحَر۪يرَ مَنْ لَا خَلَاقَ لَهُ»

Həzrəti Ömər ibn əl-Xəttab (r.a.) Allah Rəsulunun (s.ə.s.) belə buyurduğunu rəvayət etmişdir: “Axirətdə ipək paltarı ancaq dün­yada geyinməyənlər geyinəcək”. [Buxari, Ədəb 66; Müslim, Libas 7]

 عَنْ أَنَسٍ  قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللّٰهِ: «مَنْ لَبِسَ الْحَر۪يرَ فِي الدُّنْيَا لَمْ يَلْبَسْهُ فِي الْآخِرَةِ»

Hz. Ənəs (r.a.) Allah Rəsulunun (s.ə.s.) belə buyurduğunu nəql edir: “Dünyada ipək paltar geyinən axirətdə onu geyinə bilməz”. [Buxari, Libas 25; Müslim, Libas 11]

 عَنْ عَلِيٍّ  قَالَ: رَأَيْتُ رَسُولَ اللّٰهِ  أَخَذَ حَر۪يرًا فَجَعلَهُ ف۪ي يَم۪ينِهِ وَذَهَبًا فَجَعَلَهُ ف۪ي شِمَالِهِ، ثُمَّ قَالَ: «إنَّ هَذَيْنِ حَرَامٌ عَلٰى ذُكُورِ أُمَّتِي»

Həzrəti Əli (r.a.) nəql edir:

“Bir dəfə Allah Rəsulu (s.ə.s.) sağ əlinə ipək, sol əlinə qızıl götürüb belə buyurdu: “Bunlar ümmətimin kişilərinə qəti haramdır”. [Əbu Davud, Libas 11]

 عَنْ أَب۪ي مُوسىٰ الْأَشْعَرِيِّ  أَنَّ رَسُولَ اللّٰهِ  قَالَ: «حُرِّمَ لِبَاسُ الْحَر۪يرِ وَالذَّهَبِ عَلٰى ذُكُورِ أُمَّتِي، وَأُحِلَّ لِإِنَاثِهِمْ»

Əbu Musa əl-Əşarinin (r.a.) nəql etdiyinə görə, Allah Rəsulu (s.ə.s.) belə buyurmuşdur:

“İpək geyinmək və qızıldan istifadə etmək ümmətimin kişilərinə haram, qadınlarına halal edildi”. [Tirmizi, Libas 1]

 عَنْ حُذَيْفَةَ  قَالَ: نَهَانَا النَّبِيُّ  أَنْ نَشْرَبَ ف۪ي آنِيَةِ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ، وَأَنْ نَأْكُلَ فِيهَا، وَعَنْ لُبْسِ الْحَر۪يرِ وَالدّ۪يبَاجِ وَأَنْ نَجْلِسَ عَلَيْهِ.

Hz. Huzeyfə (r.a.) belə demişdir:

“Allah Rəsulu (s.ə.s.) qızıl və gümüş qablarda yeyib-içməyi, ipək və atlas geyinməyi və onlardan hazırlanan döşəkçələr üstündə otur­mağı bizə qadağan etdi”. [Buxari, Libas 27]

 عَنْ أَب۪ي سَع۪يدٍ الْخُدْرِيِّ قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللّٰهِ  إِذَا اسْتَجَدَّ ثَوْبًا سَمَّاهُ بِاسْمِهِ عِمَامَةً أَوْ قَم۪يصًا أَوْ رِدَاءً يَقُولُ: «اَللّٰهُمَّ لَكَ الحَمْدُ أَنْتَ كَسَوْتَنِيهِ، أَسْأَلُكَ خَيْرَهُ وَخَيْرَ مَا صُنِعَ لَهُ، وَأَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّهِ وَشَرِّ مَا صُنِعَ لَهُ»

Əbu Səid əl-Xudri (r.a.) demişdir:

“Allah Rəsulu (s.ə.s.) təzə bir şey geyinəndə – istər sarıq, istər köynək, istərsə üst paltarı – (geyindiyi şeyin) adını çəkib Allaha belə dua edərdi: “Allahım, bu təzə paltarı mənə verdiyin üçün Sənə həmd olsun. Onu xeyirlərə vəsilə et və düzgün istifadə etməyi nəsib et. Onun şərindən və şər yolunda istifadəsindən də Sənə sığınıram”. [Əbu Davud, Libas 1; Tirmizi, Libas 28]